ابو وائل گوید: امیرالمؤمنین(ع) به پسرش حسین(ع) نگریست و فرمود:
«این پسرم سرور است، همان گونه که رسول خدا(ص) او را سرور نامید، دیری نمی پاید که خدا مردی از دودمان او را ظاهر می سازد که همنام پیامبرتان است و در هیئت ظاهر و خلق و خوی شبیه آن حضرت. او به هنگامی که مردم در غفلتند و حق رانده شده و ستم آشکار گشته، [از پرده غیب] به درآید... آسمانیان از ظهورش شادمان می شوند... او زمین را آکنده از عدل و داد سازد، همان گونه که از ستم و بیداد پر شده باشد.»(1)
امت مسلمان، پس از پایان دوره حیات دنیوی رسول خدا(ص) با دور شدن از خاندان گرامی آن پیامبر نور(ص) از حضرتش فاصله گرفته اند. نور تابنده خلق عظیم نبوی، چنان تحت الشعاع ظلمت فراگیر مدعیان خلافت حضرتش قرار گرفته و هدایت آن بزرگوار چنان با ضلالت های آن جانشین نماها در آمیخت که تشخیص حق از باطل ممکن نشد؛ مگر در میان عده معدودی که به اهل بیت حضرتش(ع) رجوع می کردند.
این حقیقت تلخ و جان سوز در دعای شریف ندبه، چنین بیان می شود:
«والامة مصرة علی مقته، مجتمعة علی قطیعة رحمه و إقصاء ولده إلا القلیل ممن وفی لرعایة الحق فیهم.»(2)
بهر قطع نسل او، امت همه گردید جمع تا جدا سازند این پروانه ها از شمع
جز قلیلی پیرو حق در جهان باقی نماند آب ها آلود، لب ها خشک شد، ساقی نماند
اینک پس از گذشت سده های پیاپی، بزرگ مردی الهی از سلاله حضرتش، خروج می فرماید که بیشترین شباهت را به خلقت نبوی و اخلاق محمدی(ص) دارد. ظهور این خلقت به حق پیامبر، فرصتی است مغتنم برای آنها که دین اسلام را بی تحریف و کج فهمی خواستارند.
از این رو، امام رضا(ع) در دعای خود برای حضرت مهدی(ع) عرضه می دارد:
«حتی تعید دینک به و علی یدیه جدیدا غضا محضا صحیحا، لا عوج فیه و لا بدعة معه»(3)
خدایا! آن روز پرشکوه را هر چه زودتر به ما بنمایان.

پی نوشت:
1- الغیبة نعمانی، ص214 و 215

2- مفاتیح الجنان، دعای ندبه
3- بحارالانوار، ج102، ص113:«...تا این که دین تو را بازگرداند و بر دستانش تازه و ناب و صحیح باشد که کجی در آن راه نداشته و همراه او بدعتی نیز نباشد.»